Χτες το απόγευμα ...

... πιστεύω ότι εξωτερικεύτηκε η ελπίδα πως μπορούμε επιτέλους να λειτουργήσουμε ως συλλογικότητα. Στη διαμαρτυρία για τα δάση και το περιβάλλον (Σύνταγμα, 29.08.07), ο καθένας προσήλθε με τη διαφορετικότητά του, με τα κίνητρά του και τα προσωπικά του πιστεύω. Όμως, να που αυτό το "συνοθύλευμα" διαφορετικότητας, απαλλαγμένο από σκοπιμότητες και "επικεφαλείς", απαιτεί πλέον με τον τρόπο του κάτι απόλυτα συγκεκριμένο : να ακουστεί. Έτσι, το λιθαράκι μπήκε. Το λιθαράκι για να χτίσουμε πάλι την γκρεμισμένη συλλογική μας συνείδηση. Μια συνείδηση ζωντανή και συνεχώς σε εγρήγορση η οποία θα τροφοδοτείται και θα υπηρετείται από τη διαφορετικότητα και την ξεχωριστή προσωπικότητα του καθενός μας. Δεν εξαιρείται κανείς, η ζωντανή συνείδηση είναι δικαίωμα όλων μας. Και επειδή "το μόνο που χρειάζεται το κακό για να θριαμβεύσει είναι η αδράνεια των καλών ανθρώπων" (Edmund Burke), ας γίνει και ηθελημένη μας υποχρέωση.